Niki De Saint Phalle
Biopic over het leven van Niki de Saint Phalle, met Charlotte Le Bon in de rol van de gerenommeerde kunstenares.
Het is een gedurfde stap om een biografisch portret te maken van iemand die je bewondert. Elke dialoog en elk beeld is een keuze. Wat je weglaat, is dat natuurlijk ook. Wat opvalt is dat je niet te zien krijgt waar Niki aan werkt. Je ziet haar gezicht terwijl ze bezig is met een schilderij, dat ze vervolgens afkeurt. We zien haar voorzichtige eerste stappen in de kunst, wellicht geïnspireerd door de creatieve therapie in het psychiatrisch ziekenhuis waar ze een tijd verbleef om haar paniek- en woedeaanvallen onder controle te krijgen.
Velen kennen Niki de Saint Phalle van haar Nana’s: kleurrijke, expressieve vrouwenbeelden uit de jaren zestig. Bijna vrolijke beelden, zo anders dan de protestuitingen van de jaren daarvoor.
Regisseur Céline Sallette wilde het ‘verhaal vóór het verhaal’ vertellen. Daarom zoomt ze in op de periode 1952–1961. De film begint met een fotosessie: de jonge, beeldschone Niki poseert voor een fotograaf. Ze is dan net de VS ontvlucht en terug in Parijs. De officiële lezing is dat ze is vertrokken vanwege McCarthy’s communistenjacht, racisme en de dreiging van een nucleair conflict. De niet-officiële lezing is dat ze is gevlucht voor haar tirannieke vader. In de film zien we hoe Niki de kunst omarmt om zich te bevrijden van de herinneringen aan het gruwelijke seksueel misbruik door haar vader. Kunst als redding én als uitlaatklep. (ej)