Tardes de Soledad
Albert Serra (Pacifiction) biedt ons een hypnotiserende en intieme kijk in de wrede wereld van het stierenvechten. Winnaar van de Gouden Schelp tijdens het filmfestival in San Sebastian.
Geen typische documentaire, deze Tardes De Soledad (eenzame middagen). En misschien ook niet voor iedereen. Want getuige de protesten van dierenrechtenorganisaties bij vertoningen op filmfestivals, is het stierengevecht op zijn zachtst gezegd nogal omstreden. Voor de Catalaanse filmmaker Albert Serra was dit echter geen issue. Hoe hij er zelf tegenover staat, is niet van belang. Hij laat het stierenvechten zien en laat de kijker alleen met diens morele kompas. Zonder woorden dus. Zonder de verhalen van voor- en tegenstanders.
Tardes De Soledad neemt ons mee naar de ‘optredens’ van de Peruaanse ster toreador Andrés Roca Rey – de Lionel Messi onder de toreadors. We zien hem vaak in een auto, of een hotelkamer waar hij als een mannequin in zijn kostuum wordt gehesen en bejubeld door zijn entourage. En natuurlijk in de arena waar hij oog in oog staat met de stier die hij benadert in een gruwelijke rituele dans.
Eenzame middagen – een welhaast romantische titel voor deze documentaire over een polariserende cultuuruiting uit vervlogen tijden. Een knipoog misschien naar Ernest Hemingways boek over het stierenvechten Death In The Afternoon? Uiteindelijk komen we niet veel te weten over Roca Rey, de film is geen karakterstudie. Het openingsshot is veelzeggend: een stier die ons aankijkt met een verdoofde blik. Een blik die blijft hangen. Een blik die blijft achtervolgen. (ej)