Les Glaneurs et la Glaneuse + lezing Agnès Varda door Jack Post
Bijzonder mooie en speelse documentaire over Franse sprokkelaars. Uit noodzaak of op basis van een bewuste keuze leven zij van de resten van anderen. Deze voorstelling wordt voorafgegaan door een lezing (50 min.) van Jack Post (Maastricht University, voertaal: Nederlands).
Programma
14:00 uur lezing over Agnès Varda door Dr. Jack Post
14:50 uur vertoning Les Glaneurs et la Glaneuse
16:10 uur einde
Les Glaneurs et la Glaneuse
Arenlezers worden ze wel genoemd, de sprokkelaars die na de oogst de restanten oprapen. Jean-François Millet portretteerde hen in de negentiende eeuw op het beroemde schilderij DES GLANEUSES. Voor deze documentaire zocht Agnès Varda naar hedendaagse sprokkelaars, rapers, plukkers en jutters. Op reis door Frankrijk – zonder een uitgestippelde route – belandt ze onder meer in de wijngaarden in de Bourgogne en volgt ze mensen die rond het eiland Noirmoutier na een storm zwerfoesters rapen. Gaandeweg ontstaat zowel een caleidoscopisch portret van onze consumptiesamenleving als een bespiegelende kijk op de waarde, en soms schoonheid, van alledaagse spullen. En ze laat zien dat filmmaken ook een vorm van glanage is: de regisseur verzamelt beelden en verhalen.
Lezing door Jack Post over Agnès Varda
Een van de oorspronkelijkste Franse filmmaaksters, Agnès Varda, overleed op 29 maart dit jaar op 90-jarige leeftijd. Een maand daarvoor presenteerde ze haar laatste film Varda par Agnès op het Filmfestival van Berlijn. In deze film geeft Varda een speels overzicht van haar zeer persoonlijk, gevoelig en altijd maatschappelijk relevant werk. Ter nagedachtenis aan deze spirituele cineaste vertoont Lumière niet alleen deze film maar ook een selectie uit haar documentaire en essayistische oeuvre.
Dr. Jack Post, filmdocent aan de Universiteit Maastricht, zal haar meest geroemde poëtische essay Les Glaneurs et la Glaneuse (2000) inleiden en plaatsen binnen haar oeuvre. De reeks liefderijke portretten is een sprekend voorbeeld van wat Varda cinécriture noemt. Ze beschrijft ‘cineschrijven’ als een persoonlijke stijl van filmen die altijd vanuit haar eigen belevingswereld vertrekt. Dit maakt de film tevens tot een ontroerend zelfportret. Ze filmt zichzelf als een oude door het leven getekende 72-jarige vrouw, verbeeldt door de verschrompelde aardappels die zij in haar de gerimpelde handen houdt, die naarstig beelden verzamelt om de vergeetachtigheid de baas te blijven.
Activiteit in samenwerking met Alliance Francaise Maastricht.