Pixote
Dit is het leven van de jonge Pixote, een schoffie in de straten van São Paulo. Vliegensvlug raakt hij bekend met een harde wereld waarin criminaliteit, prostitutie en drugs de klok slaan.
Na een van de vele razzia’s in zijn wijk belandt Pixote in een tuchthuis, waar kinderen worden gehard door zaken die ze slechts half begrijpen. Eenmaal op vrije voeten herneemt hij het leven dat hem bekend is, namelijk: zakkenrollen, drugs dealen, pooieren en klanten bestelen. De schoffies zijn ”fathered by strangers, abandoned by their mothers, thrown away by society”, zo schreef Roger Ebert al.
Ja, het leven van Pixote speelt zich af in de krochten van de hel, in de wijk genaamd ‘boca do lixo’ (‘vuilnissmoel’) om precies te zijn. En toch is deze film, met een uitgesproken documentaire-stijl geïnspireerd door de Italiaanse neo-realisten, ook een heugelijke viering van het menselijk bestaan. Vreugde, warmte en genegenheid zijn afweermechanismes voor ouderloze en nihilistische levens. Beide kanten komen in deze film van Héctor Babenco aan bod, als zijnde een verleidingsspel: zo gauw als de kijker succesvol is gelokt, wordt hij of zij ook weer brutaal afgestoten.