Jeannette
De jeugd van Jeanne d’Arc, verfilmd als musical met muziek van IGORRR, een mix van heavy metal, klassieke barokmuziek en breakcore. Welkom in het wonderlijke universum van filmmaker Bruno Dumont.
Jeanne d’Arc kennen wij als de Franse heldin en martelares die in haar korte leven (ze werd in 1431 op 19-jarige leeftijd op de brandstapel gegooid) streed tegen de Engelse overheersers. Die strijd en het proces dat tegen haar werd gevoerd, zijn al vele malen verfilmd. Maar hoe kwam het zo ver? In JEANNETTE wordt deze vraag op een wel heel bijzondere manier beantwoord.
De Noord-Franse regisseur Bruno Dumont, die al zijn films situeert in de regio rond Calais en ook in JEANNETTE weer gebruik maakt van amateur-acteurs, verfilmt de jeugd van Jeanne d’Arc als een musical. We zien nonnen die zingend en dansend de jonge Jeanne proberen te overtuigen dat ze toch vooral schapen moet blijven drijven, in plaats van een einde te willen maken aan de Honderdjarige Oorlog met de Engelsen. En we zien Jeanne d’Arc, headbangend op muziek van de Franse muzikant IGORRR. Dit alles speelt zich af in het Noord-Franse duinlandschap vol schapen. Bruno Dumont (MA LOUTE, P’TIT QUINQUIN) weet ons opnieuw te verrassen. (jc)
Oud-filosofiedocent en eigenaardig filmauteur Bruno Dumont is in het bezit van een bijzonder idiosyncratisch oeuvre. In interviews geeft hij vaak aan op zoek te zijn naar een mystieke ervaring, naar iets voorbij het intellect en de rede. En toch, zo schrijft Ronald Rovers in een profielschets in de Filmkrant, hebben zijn films ook allemaal iets lomps, ‘alsof ze uit dezelfde Noord-Franse klei zijn getrokken als de personages’. Als voorbeeld neemt hij de zelfmoordactie van Céline in HADEWIJCH (2009), waarna ze in de epiloog gewoon weer verschijnt alsof ze zich niet eerder in een Parijse metro heeft opgeblazen. Die dwingende, frontale stijl - met een focus op daden, niet woorden - is precies waarom het Dumont lukt om die beoogde mystieke ervaring te bieden. Cruciaal hierin zijn ook de close-ups van (on)schuldige, weerloze en zoekende gezichten gezichten in zijn films. Waarom? Rovers: “Dumonts personages wachten allemaal op verlossing, maar kiezen steeds de verkeerde mens als verlosser. Zo ontstaat spanning tussen dat onvervulbare verlangen en de devotie, extase en waanzin waar die in overloopt. Maar waar het één over gaat in het ander is niet te zeggen. Dumont weet dat en daarom blijft de camera kijken naar uitdrukkingsloze gezichten.”
Benieuwd naar de gezichten van Dumonts personages? Klik hier.