The Exorcist (Director’s Cut)
De meest huiveringwekkende horrorfilm aller tijden blaast vijftig kaarsjes uit en heeft nog niets van zijn donkere kracht verloren. Vertoning met een rouwrandje, want eerder dit jaar overleed regisseur William Friedkin.
Georgetown, begin jaren zeventig. Regan, de tienerdochter van actrice Chris MacNeil, vertoont tekenen van demonische bezetenheid. Omdat medisch onderzoek niks heeft opgeleverd, roept Chris de hulp in van de jonge priester Damien Karras, die op zijn beurt weer een beroep doet op de ervaren duiveluitdrijver Lankester Merrin, waarna zij samen de strijd aanbinden met de vuilbekkende en groene gal spuwende demon in het frêle meisjeslichaam.
THE EXORCIST, winnaar van twee Oscars in 1973, blijft een van de meest schokkende en aangrijpende films in de filmgeschiedenis en staat regelmatig op lijsten van de engste films ooit gemaakt. Deze nieuwe digitaal gerestaureerde versie werd gemaakt onder toezicht van Friedkin.
Filmjournalist Coen van Zwol schreef een uitgebreid artikel over THE EXORCIST in NRC. Hij noemt de film een unicum. "Nooit stak een Hollywoodstudio zoveel geld in een horrorfilm: 11 miljoen dollar was toen veel. De tien Oscarnominaties voor dit B-genre waren ook een primeur: dat de film er slechts twee won – scenario en geluid – weet regisseur William Friedkin aan een fluistercampagne van veteraan George Cukor, die vrienden waarschuwde dat Hollywood naar de hel zou gaan als The Exorcist won. De film deed voor horror wat 2001: A Space Odyssee in 1968 deed voor sciencefiction: een genre salonfähig maken. Na horrorfilm Jaws (1976) en scifi-spektakel Star Wars (1977) bleken B-films de toekomst voor Hollywood, al won pas in 1992 horror de Oscar voor beste film, met The Silence of the Lambs."
Later in het artikel behandelt van Zwol de religieuze component van de film. "Filmcriticus Pauline Kael haatte The Exorcist: een wervingsposter voor de Katholieke Kerk noemde ze het. Ze had een punt: protestanten haatten de film. Evangelist Billy Graham stelde dat bezoekers van de ‘spirituele pornografie’ zich open stelden voor de duivel. Die afkeer leek minder ingegeven door vrees voor satanisme dan voor de kuur: het Roomse ritueel. De katholieke filmkeuring in de VS gaf de film een milde A-4, ofwel: moreel dik in orde, maar mogelijk aanstootgevend of verwarrend voor gelovigen. De Katholieke Kerk, die in de jaren zestig de wetenschap had omarmd, werd na The Exorcist overspoeld met verzoeken om duiveluitdrijving. Volksgeloof was een braakliggend terrein."
Klik door voor het hele artikel.