Play

The House That Jack Built

Seriemoordenaarsfilm waarin Lars von Trier (Melancholia, Dogville) in vijf hoofdstukken de wording van een monster toont.

Tijden & Tickets

Matt Dillon schittert als het hoofdpersonage Jack, de hyperintelligente moordenaar die zijn daden als kunstwerken beschouwt en steeds extremer te werk gaat in zijn pogingen het ultieme kunstwerk te creëren. Er wordt beweerd dat Jack het alter ego van Von Trier is, een gekwelde artiest die het provoceren niet kan laten, en dat dit Von Triers laatste speelfilm zou zijn.

Een waarschuwing is op zijn plaats: Von Trier is een cineast met een keur aan provocerende films op zijn naam. Tijdens de vertoning in Cannes van THE HOUSE THAT JACK BUILT was het excessieve geweld in deze film voor menigeen reden om de zaal voortijdig te verlaten.

Degenen die het werk van de Deense provocateur weten te waarderen, komen aan hun trekken, met als hoogtepunt de in recensies veelgeprezen spectaculaire finale. (ms)

Actie: met je CJP-pas ontvang je een tweede ticket gratis.

Lars von Trier, Denemarken, Frankrijk, Duitsland, Zweden, 2018, 155 min. Engels, Duits & Italiaans gesproken, Nederlands ondertiteld. Met Matt Dillon, Bruno Ganz, Uma Thurman, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Gråbøl.
Doorlezer

In 1995 stelden vier Deense regisseurs – waaronder Lars von Trier en Thomas Vinterberg – een manifest op waarmee ze de mondiale cinema terug wilden brengen naar zijn basis: goed acteerspel en sterke verhalen. Dogma 95 – zo noemden ze hun verzameling van normatieve regels – was een contragewicht voor de Hollywood-formulefilms die de markt overspoelden. De stroming was echter geen lang leven beschoren: zowel von Trier als Vinterberg braken al gauw met het manifest.

Tegenwoordig is het begrip meer een stijlduiding dan een stroming. Onvaste camerabeelden? Dogma. Geen artificieel licht? Idem. Hoewel von Trier zijn stijl beduidend heeft ontwikkeld, blijft de shock value van zijn werk onveranderd. In de provocatieve Jack – die moorden als hoge kunst ziet – kunnen we dan ook de regisseur herkennen. Beiden gooien met hun ‘creaties’ een balletje op over morele grenzen. Hoe ver kunnen we precies gaan (in de naam van kunst)? Slechts één antwoord snijdt hout als de aftiteling van deze film begint: ontzettend ver. Weten wat von Trier zelf zegt over zijn provocatieve aard? Lees hier zijn interview met de Filmkrant.