Pather Panchali
Klassieke neorealistische Indiase coming-of-agefilm over het leven van Apu, een jongen die opgroeit in een arm Indiaas gezin op het platteland. Met zijn lyrische en humanistische stijl bood Satyajit Ray een alternatief voor Bollywood.
‘To have not seen the films of Satyajit Ray is to have lived in the world without ever having seen the moon and the sun’, aldus de Japanse grootmeester Akira Kurosawa. Grote woorden, maar PATHER PANCHALI is dan ook een grote film. Toen Satyajit Ray aan zijn debuutfilm begon, had hij geen enkele regie-ervaring, zijn cameraman had nog nooit gefilmd en de (kind)acteurs werden letterlijk van de straat geplukt. De muziek kwam voor rekening van de destijds nog onbekende Ravi Shankar. Geld was er niet. Ray moest de juwelen van zijn vrouw verpanden om de opnamen te kunnen financieren. Toch groeide PATHER PANCHALI uit tot een klassieker; de eerste Indiase film bovendien die wereldwijd waardering oogstte. Het verhaal over het jongetje Apu is dan ook een universeel verhaal over de magie van de kindertijd, liefde, dood en de hoop op een beter bestaan. Regisseur Ray haalde zijn inspiratie niet uit de voor westerlingen zo melodramatische Bollywood-musicals, maar uit het Europese humanisme. Die aanpak, gecombineerd met een vleugje Indiase mystiek, maakt deze beeldschone film ook zo’n zeventig jaar na dato nog onweerstaanbaar. (mv)