Three years of war in Ukraine: Songs of Slow Burning Earth + Inleiding
Drie jaar nadat Rusland begon met een grootschalige invasie in Oekraïne vertoont Lumière Songs of Slow Burning Earth, een indrukwekkend, persoonlijk en tegelijk metafysisch audiovisueel album van de oorlog in Oekraïne. Vooraf is er een introductie (taal: Engels).
De inleiding wordt gegeven door:
- Maria Mokhova. Maria Mokhova is een multitasker op het gebied van mode- en cultuurmedia en combineert al jaren haar journalistieke en publicistische werk met één enkel doel: talenten ondersteunen, hun stem versterken en dieper graven dan het glanzende oppervlak van hedendaagse mode, kunst en design. Met een sterke internationale economische en veelzijdige culturele achtergrond heeft ze zich als journaliste gericht op industrieanalyses (economisch, sociaal, politiek, cultureel - omdat mode deze nooit uit de weg gaat), scouting en gesprekken met opkomende merken en talenten, maar ook met leiders in de industrie.
- Marlo Saalmink. Na vestigingen in Parijs, Berlijn, Kopenhagen en Bergen heeft Marlo Saalmink zich gevestigd in een rustig, internationaal georiënteerd atelier voor visuele cultuur, kunstcuratie en redactionele projecten in Maastricht. Met een klein bureau in Parijs werkt de studio ter plekke aan uiteenlopende projecten binnen design, hedendaagse kunst en mode. De toegepaste retoriek draait vaak om fotografie, schrijven, de verbinding tussen binnen en buiten en diepgaande gesprekken over (sub)culturen.
Songs of Slow Burning Earth - Engels ondertiteld
Gedurende twee jaar verzamelde regisseur Olha Zhurba de beelden in dit indrukwekkende en persoonlijke en tegelijk metafysische audiovisuele album van de oorlog in Oekraïne.
Vanaf de invasie – de eerste explosies, de evacuatie richting een veiliger plek, rijen wachtende mensen en colonnes met hulpgoederen – tot aan de integratie van de oorlog in het dagelijks leven, met schoolkinderen die geroutineerd naar schuilkelders gaan en vrouwen die in lijkenhuizen hun gedode mannen komen zoeken. Een schurende soundscape die zich van paniek naar stille berusting begeeft, begeleidt en verbindt de beelden, samen met hartverscheurende audiofragmenten uit telefoonoproepen naar noodnummers.
Het hart van de film is een verstilde, minuten durende scène die wordt gefilmd vanuit een dodentransport, dat wordt begroet door knielende bewoners langs de kant van de weg. De camera legt met geduld, respect en een kunstzinnig oog het leed, de angst en de ontgoocheling vast, maar ook de woede, de strijdbaarheid en de hoop van een volk onder vuur. (bron: IDFA)