White Cube
Renzo Martens (Enjoy Poverty) legt de ongemakkelijke relatie tussen westerse kunstmusea en het geweld van het plantagesysteem bloot en onderzoekt een nieuwe waardeketen van kunst.
Ruim tien jaar na het controversiële EPISODE 3: ‘ENJOY POVERTY’ heeft Renzo Martens nog altijd een appeltje met de kunstwereld te schillen. Het idee voor WHITE CUBE dient zich aan als Martens voor de vertoning van ENJOY POVERTY door Tate Modern in Londen wordt uitgenodigd. Overal ziet hij er logo’s van Unilever. Het illustreert een onaangename waarheid over westerse kunstmusea: ze zijn vaak gebouwd met winsten uit het plantagesysteem.
In zijn nieuwe film onderzoekt Martens of het mogelijk is om de waardeketen van kunst te herstructureren. Hij schoolt een aantal Congolese plantagearbeiders om tot kunstenaars. Ze maken zelfportretten van rivierklei, die met 3D-technologie worden gereproduceerd in chocolade. De sculpturen worden uiteindelijk verkocht op het hoogste platform dat de Nederlandse kunstenaar kan bereiken: een white cube in New York. Met de opbrengsten van hun kunst kopen de arbeiders hun eigen land terug – het land waar Unilever in 1911 zijn eerste plantage vestigde en dat na honderd jaar monocultuur volledig vernietigd is. Op hun land bouwen ze een eigen, door OMA ontworpen museum, een white cube, om hun toekomst veilig te stellen.