The Most Beautiful Boy in the World
Vijftig jaar na de première vertelt Björn Andrésen, die als tiener Tadzio in Visconti’s meesterwerk Death in Venice speelde, over de tragische impact van die film op zijn leven.
Gebruikt worden en daarna bij het vuilnis gezet worden: het komt in veel sectoren voor, maar zeker in de filmindustrie, zoals het verhaal van Björn Andrésen aantoont. In 1970 reist de Italiaanse filmmaker Luchino Visconti door Europa op zoek naar een kindacteur die de volmaakte schoonheid kan belichamen in zijn verfilming van de novelle DE DOOD IN VENETIË van Thomas Mann. In Stockholm ontdekt hij de Zweedse Björn Andrésen, een verlegen jongen van vijftien. Visconti heeft zijn Tadzio gevonden. Na de wereldpremière van DEATH IN VENICE tijdens het filmfestival in Cannes is Andrésen gelijk wereldberoemd. Het klinkt misschien als de droom van iedere jonge acteur, maar in het geval van Andrésen zijn de gevolgen veeleer tragisch. De homoseksuele Visconti behandelt Andrésen als een object en levert tijdens de persconferentie in Cannes smalend commentaar op het feit dat diens schoonheid al tanende is. Een halve eeuw later heeft Andrésen zijn leven nog altijd niet terug op de rails en stelt hij vast dat DEATH IN VENICE misschien niet de oorzaak van al zijn problemen is, maar wel aan de basis van zijn sores heeft gestaan.