No Bears
Aan de hand van twee parallelle liefdesverhalen reflecteert de Iraanse grootmeester Jafar Panahi (Offside, Taxi Teheran) op de persoonlijke en politieke vrijheid van kunstenaars.
Als er één regisseur is die aanspraak mag maken op het adjectief moedig, is het Jafar Panahi. In 2010 verboden de autoriteiten hem nog te filmen in zijn land en naar het buitenland te reizen. Panahi maakte desondanks sindsdien vijf films, die hij ook het land wist uit te smokkelen. Hij voltooide NO BEARS als laatste, nog voor hij in juli 2022 werd veroordeeld tot het uitzitten van een eerder opgelegde gevangenisstraf van zes jaar. NO BEARS kreeg vervolgens de Speciale Juryprijs op het filmfestival van Venetië. Afgelopen vrijdag (3 februari) werd Panahi na drie maanden ballingschap vrijgelaten na een korte hongerstaking.
Panahi verweeft in NO BEARS op vernuftige wijze zijn eigen positie als verboden filmmaker met de omgang met (letterlijke en figuurlijke) grenzen en de tegenstelling tussen stad en platteland, moderniteit en traditie. Hij speelt zelf een regisseur die in een Iraans grensdorpje de vorderingen volgt van zijn film die vlak over de grens wordt opgenomen in een Turkse stad. De film gaat over een verliefd stel dat de grens over wil. Intussen raakt de regisseur zelf betrokken bij een conflict rond een toekomstig echtpaar in het dorp waar hij verblijft. Vakkundig werkt Panahi met dit ingenieuze geheel toe naar een in meerdere opzichten toepasselijk einde. (jc)