Nico, 1988
Biopic over de nadagen van Nico, ooit de muze van Andy Warhol en The Velvet Underground. In 1987 gaat ze met haar band nog één keer op tournee door Europa.
Nico, artiestennaam van de Duitse Christa Päffgen, was in de jaren zestig van de vorige eeuw een legendarische schoonheid die een (niet door hem erkend) kind kreeg van Alain Delon en regelmatig als zangeres optrad bij The Velvet Underground. Jaren verkeerde ze tussen popgrootheden als Mick Jagger, Lou Reed, Bob Dylan, Jackson Browne en Jim Morrison. In de tweede helft van de jaren tachtig leidt ze een teruggetrokken bestaan in Manchester, tot haar manager haar overhaalt om met een slecht ingespeelde band op tournee te gaan ter promotie van haar laatste album.
Nico wordt overtuigend gespeeld door de Deense actrice Trine Dyrholm, die ook zelf zingt in de film. Zij vertolkt de aan heroïne verslaafde voormalige ster als een vrouw die haar uiterlijk niet meer belangrijk vindt en haar leven als moeder en artieste weer op de rails probeert te krijgen. (jc)
„Nico, 1988 is een roadmovie, veel meer dan een biopic”, vertelde Nicchiarelli eerder dit jaar op het filmfestival van Rotterdam, waar haar film in het bijzijn van hoofdrolspeelster Trine Dyrholm (bekend uit Festen) z’n Nederlandse première beleefde. „Een film over het decadente en grauwe Europa van vlak voor de val van de Muur, een karakterstudie van een weerbarstige vrouw die zo veel meer was dan het graatmagere Warhol-meisje uit de jaren zestig. En ja, voor een deel ook een rehabilitatie. De muziek die ze bijvoorbeeld voor de films van haar geliefde maakte, Philippe Garrel, was onverschrokken. Haar eigen platen en optredens waren van grote invloed op muzikanten na haar.”