Echo
Een humanistische kerstfilm uit IJsland zoals je die nog nooit eerder gezien hebt, met een reeks van 56 onconventionele en soms behoorlijk onkatholieke taferelen.
Een verlaten boerderij staat in brand, binnen in een kerk staat een open doodskist. Kippenkarkassen paraderen door een slachthuis. Een kinderkoor zingt liedjes. Het is kersttijd. In 56 korte scènes vertelt Rúnar Rúnarsson een verhaal. Of beter gezegd vele verhalen. De derde film van de IJslandse regisseur laat zich namelijk niet samenvatten in één synopsis. Het is een juweel van een film met deels fictieve en deels documentaire beelden, met daarbinnen bijrollen voor niet-professionele IJslandse acteurs. Het maakt niet veel uit wat is geënsceneerd en wat niet, want ook een documentaire is het resultaat van keuzes van de maker. Het is alsof je steentjes en schelpen opraapt van het strand en er thuis een mozaïek van maakt. Gaandeweg groeit ECHO uit tot een zowel scherp als teder portret van het moderne IJsland, en komen humor, verdriet en schoonheid samen. Een kerstfilm is het zeker, maar wel een heel bijzondere. (ej)